استقرار نظامی آمريکا در منطقه خليج فارس

۱۵ آذر ۱۳۵۸ (۶ دسامبر ۱۹۷۹) و يك ماه و دو روز پس از تصرف ساختمان سفارت آمريكا در تهران و به گروگان گرفته شدن كاركنان آن، شوراي امنيت سازمان ملل به اتفاق آراء از جمهوري اسلامي خواست كه بي درنگ گروگانهاي آمريكايي را كه پرسنل ديپلماتيك بودند آزاد سازد و به ايشان اجازه خروج از ايران بدهد و دو كشور اختلافهاي خودرا در چارچوب منشور ملل از راههاي مسالمت آميز حل كنند.
اين مصوبه عملا پذيرفته نشد و گروگانها تا سيزده ماه و چند روز بعد آزاد نشدند. به نظر مورخان، اين گروگانگيري بهانه قرارگرفت که آمريکا به تدريج در منطقه خليج فارس مستقر شود، بويژه که همزمان با گروگانگيري پيمان دفاع و امنيت مشترک ايران و آمريکا (منعقد در سال ۱۹۵۹) از سوي جمهوري اسلامي لغو شد و ….
به دستور جيمي كارتر رئيس جمهور وقت آمريكا تا نيمه آذر ۱۳۵۸ شمار كشتي هاي نظامي آمريكا در خليج فارس به ۲۱ فروند رسيده بود كه شوروي، قدرت رقيب، هم به همين تعداد ناو جنگي در برابر آنها مستقر ساخته بود و اين موازنه قوا باعث مي شد كه دولتهاي كوچكتر ترسي از نتايج اقدامات خود نداشته باشند، زيرا كه دو ابر قدرت وقت يكديگر را خنثي مي كردند و ديگران تا حدي زياد آسوده خاطر مي زيستند. شوروي بعدا از درون فروپاشيد، آمريکا خليج فارس را به مرکزيت بحرين يک منطقه نظامي خود کرد و سپس با استفاده از هر فرصتي به استقرار و گسترش نفوذ در منطقه ادامه داد و راه ورود قدرت هاي درحال طلوع ديگر عملا بسته شد. يک مثال: براي نخستين بار در پاييز ۲۰۱۱ رژيم پکن چند کشتي جنگي به خليج فارس فرستاد که از قطر هم ديدن کردند. چون اين عمل با مقالات انتقادي رسانه هاي آمريکا رو به رو شد منابع چيني وانمود کردند که آن کشتي ها در سر راه خود به شاخ آفريقا و مبارزه با دزدان دريايي سومالي از خليج فارس ديدن کرده اند و منظور ديگري نبوده است!.