به موجب قانون احداث راهآهن جنوب ايران كه در ششم اسفند ماه سال ۱۳۰۵ ق به تصويب مجلس شوراي ملي رسيد، مخارج ساختمان راه آهن ايران از محل عوارض قند و شكر و چاي تامين گرديد و قرار شد تا خط آهن از خورموسي به خرمشهر و از آنجا به تهران متصل شود. در نهايت نخستين كلنگ احداث راهآهن ايران در ۲۳ مهر سال ۱۳۰۶ش در تهران به زمين زده شد و همزمان عمليات ساختماني راه آهن از مركز و شمال و جنوب آغاز گرديد. سرانجام عمليات ساخت راهآهن ايران در سوم شهريور سال ۱۳۱۷ ش خاتمه يافت و كار حمل و نقل مسافر و بار آغاز شد. طول راه آهن سراسري ايران در آن سال در حدود ۱۴۰۰ كيلومتر بود كه ازبندر امام خميني (شاهپور سابق) در جنوب به بندر تركمن در شمال متصل ميشد. طول خطوط آهن در مرداد ۱۳۷۶ به حدود ده هزار كيلومتر رسيد و در برخي مسيرهاي پر رفت و آمد، راهآهن دو خطه شده است.