دامپزشکی در ایران از زمان ساسانیان (۲۲۴-۶۵۱) شناخته شده بود. در آن زمان حیوانات مفید با دارو یا جراحی درمان میشدند؛ دامپزشکان حقوق میگرفتند؛
و هر نوع حیوان تعرفه و نرخ خودش را داشت. نوع معالجه برای انسان و حیوان یکسان بود اما وظایف پزشکان و دامپزشکان با هم فرق داشت. به علت بدی جادهها و نیاز فراوان به حیوانات بارکش به حیواناتی مثل اسب، قاطر، الاغ، و شتر توجه ویژهای مبذول میشد؛ مخصوصاً در ارتش و برای حمل آذوقه و مهمّات.
دامپزشکی به شکل مدرن با تاسیس مدرسه عالی دامداری در سال ۱۹۳۲ در ایران آغاز شد و پس از طی تغییرات زیاد در طول این سالها به پیشرفتهای زیادی نائل آمد که اوج آن حرکت به سوی علمی شدن و تربیت دامپزشکان بر اساس علوم جدید بود.