پيوستن ايران به تشكيلات بين ‏المللی صليب سرخ

نخستين كوشش ايرانيان براي پيوستن به كنوانسيون‌هاي بين‌المللي در مورد تشكيلات بين‌المللي صليب سرخ به دوران پادشاهي ناصر‌الدين شاه قاجار باز مي‌گردد. ايران در زمان حكومت او و در دسامبر سال ۱۸۷۴/شوال ۱۲۹۱ ، کنوانسیون مصوب ۱۸۶۴ ژنو را پذیرفت. اما عملاْ برای دهها سال پس از این تاریخ هیچگونه اقدامی برای تأسیس موسسه ، یا سازمانی که عامل اجرایی این کنوانسیون در ایران باشد صورت نگرفت. در طی این سال ها ، جدی ترین کوشش ایران در این زمینه ، اعزام نماینده ای به سومین کنفرانس بین المللی صلیب سرخ در ژنو بود. در اين كنفرانس، عبدالصمد ممتازالسلطنه سياستمدار و وزير مختار وقت ايران در پاريس، نقش بسيار مهمي در تبيين نگرش جوامع اسلامي به نشان بين‌المللي صليب سرخ داشت . اگر چه همچنان هیچ نهادی از سوی دولت ایران برای انجام وظایف مربوط به صلیب سرخ بوجود نیامد . فعالیت های مربوط به این مؤسسه تنها در اثر کوشش های شخصی افراد و به صورت غیرمتواتر انجام می شود . از جمله ، تلاش های دکتر امیرخان اعلم ( مشهور به امیراعلم ، از جمله دانش آموختگان ایرانی در اروپا در رشته پزشکی و از بنیانگذاران چند بیمارستان به سبک غربی در ایران ) در خلال جنگ های داخلی ایران بین مستبدین و مشروطه خواهان در سال های پس از پیروزی انقلاب مشروطیت ایران بود